Ω, ΜΑΝΑ! - Ποίημα του Πλούταρχου Πάστρα για τις Κύπριες μάνες των αγνοουμένων

Ω, ΜΑΝΑ!

Ω, Μάνα μου γλυκιά,
βγάλε τα μαύρα σου τα ρούχα
και ρίξτα στου Αιγαίου τα νερά,
γιατί εγώ δε χάθηκα οικτρά
από του οχθρού τ΄ατσάλι,
αλλά για μια κόρη ομορφονιά,
τη θυγατέρα της Ελλάδας τη μικρά,
πήγα να πολεμήσω πάνω στις κορφές
του ηρωικού Πενταδακτύλου.
Κι αν του Τούρκου το τουφέκι
μου πήρε μια μέρα τη ζωή,
το σώμα μου βρίσκεται παντοτινά εκεί,
μες τη ζεστή την αγκαλιά
της αειφόρου γης της Αφροδίτης.

Ω, Μάνα πονεμένη,
σταμάτα τα κλάματα σου πια,
σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια,
γιατί έχεις ένα γιο ήρωα,
Σπαρτιάτη, Μαραθωνομάχο, Μακεδόνα,
που πλέον έγινε λίπασμα
σ' ετούτα τα ιερά χώματα,
για να θρέψει τους νέους καρπούς
του πονεμένου τούτου τόπου
και να τους δει κάποτε ανθούς,
ελεύθερους ν' ατενίζουν ουρανούς
στις ακτές της Αμμοχώστου,
κι η ειρήνη να σβήσει την πράσινη γραμμή,
πάνω από της Κύπρου μας το χάρτη,
κι η ελληνική σημαία να υψωθεί ψηλά,
γιατί εστίν ούν Ελλάς και η Κύπρος!

Πλούταρχος Πάστρας

*ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΣΤΟΝ 7ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ 

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΚΥΠΡΙΩΝ